3. FOÇA KİTAP GÜNLERİ'nin son gecesi olan 9 Temmuz Pazar gecesi, Foça Beşkapılar Kalesi önünde kitaplarımı imzaladım... Foça'da tanıdık-bildik yüzlerden ziyade, çoğunluğu ilk kez tanıştığım özel okurlar geldi ki bu durumu hep yaşarım, iki çift lafın belini kırma derdinden çoğuyla fotoğraf çekmeyi bile es geçmişiz, gelenlerin içinde en özel kişi has Foçalı Melahat Teyze idi, 92 yaşındaymış ama hiçte öyle durmuyor, Foça ve mizah üzerine keyifli bir sohbet yaptık onunla, zaten bir tane olan "Bir Mizah Dehası Suavi Süalp" gibi bu ülkede absürt mizahın öncüsünü anlatan çok özel bir kitabımı ona imzaladım, Günümüzün teknoloji esiri gençlerinden çok daha meraklı, çok daha ilgiliydi Melahat teyze, sağolsun!.. Suavi Baba da zaten onun kuşağının insanıydı, seçim sonrası gene çok berbat ve içimize kapandığımız bir sürece girdik, duyarlı insanlarla sohbeti özlemişiz, onun torunu Emre Erol da yakın zamanda Foça üzerine "Foçateyn" adıyla ilginç bir kitap yazmıştı.
Bu arada Aksaray Mahmudiye İlkokulundan 100. yıl mezunu biri olarak ilkokulumdan benden yıllar sonra mezun olan Murat Dinçel arkadaşımız da beni çocukluğuma götürdü, çocukluktan ilk gençliğe yönelik anılarımdan oluşan "70'li Yıllarda Çocuk Olmak" adlı anı kitabım da ona yakıştı. İzmir'de yıllar önce gittiğim okullardan öğretmen arkadaşlar ve gördüğüm en iyi okul müdürlerinden olan Ali Pir dost da gecenin sürprizleriydi. Şenel ve Günel kardeşler, Mine ve Sema hanım, sevgili Deniz, Kırmızı Kedi yılları muhabbetine daldığımız yazar arkadaşım ve Foça Kitap Kulübü başkanı Alptekin beyle sohbet ettik. Geceye son noktayı Foça Belediyesi Kültür işlerinin başındaki Oğuzhan Çakırefe arkadaşımızla koyduk.
Bu gecede de beni yalnız bırakmayan sevgili kardeşim, can arkadaşım Ercüment Kuyumcu'ya da yürekten teşekkürler... 7 aydır ilk kez bir böylesi bir etkinlik yaşayınca bu işleri ne denli özlemiş olduğumu da gördüm... Umarım özellikle ülke adına önümüzdeki kasvetli ve ağır süreçte, mizah alanı içersinde birbirinden ilginç konularda hazır bekleyen söyleşilerimizi de bir şekilde hayata geçirme olanağımız olur, tabii hayat bize sürekli geçirmeden!.. (Bu cümle sonu, 12 yıl kayıpla, 37 yılda, geçen yılın sonlarında en düşük maaşla emekli olabilen bir mizah, basın, ve edebiyat emekçisinin son zamlarda değişmeyen maaşı üzerine söylenmiştir!!!)
DAMDAKİ MİZAHÇI CİHAN DEMİRCİ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder