DAMDAKİ MİZAHÇI

BABAMI YİTİRİŞİMİN 5. YILINDA...

Kâh fırtınalı, kah durgun, kâh filmaskop, kâh kavgalı, kâh barışık, ama her daim zorlu geçmiş bir baba-oğul ilişkisinin ardından 11 Aralık 2007’de beni daha da yalnız bırakarak gidiverdi babam Kenan Demirci…

Babam gideli bugün tam 5 yıl oluyor... Annem gideli ise 8 yıldan fazla oldu... Annemden kalan yangın daha sönmedi... Harbi bir yapayalnızlık içindeki ömrümü tek gerçeğim olan yazıp-çizme dalına tutunarak sürdürmeye çalışıyorum... Kimsem pek kalmadı gibi... Yapayalnızlık, alnıma yazılmış derin bir yazı gibi aynadan bana bakıyor... Damdan aşağılara ve uzaklara dalıyor gözüm... Bir sis ve sızı tabakasının ardından; bazen kızarak, bazen anlatılması zor bir sevgiyle, kısacası karmakarışık hislerle ama hep gözlerim fena halde nemli bir halde anıyorum babamı… Onun huysuz ve huzursuz halini bile özlüyorum itiraf etmek gerekirse...