DAMDAKİ MİZAHÇI

İlkokul öğretmenimle 37 yıl sonra

gerçekleşen unutulmaz bir buluşma...

SEVGİLİ ÖĞRETMENİM

MÜVEHHİDE ÖZDEMİR'LE

37 YIL SONRA BULUŞTUK!

27 Şubat 2010 Cumartesi günü... Hava gene Şubat'lığını yapmış kapalı mı kapalı ve hafiften yağmur atıştırıyor İstanbul'da... Ama ne gam... İçim içime sığmıyor... Damdaki Mizahçınız Cihan Demirci büyük bir heyecan içinde Kadıköy damlarından aşağı inip Erenköy Tüccarbaşı'na doğru yola çıkıyor... Heyecan daha sabahtan içimi sarmış... Dile kolay biraz sonra yeniden çocukluğumun o güzelim günlerine döneceğim... Birazdan 37 yıl önce, 1973 yılında beni Aksaray Mahmudiye İlkokulu'dan mezun eden ilkokul öğretmenim sevgili Müvehhide Özdemir'le buluşacağım... O yıllarda bir öğretmen sizi alır 5 yıl boyunca ikinci anneniz olur ve sizde unutulmaz izler bırakırdı. Şimdilerde bu etkili durumdan pek eser kalmadı.

Yoldayım...Filmi başa sarıyorum... 60'lı yılların sonlarına gidiyorum... İlkokula başladığım o yıllara... Aksaray'ın arnavut kaldırımlı o dar sokağından her gün ulaştığım ilkokulum, Aksaray Mahmudiye İlkokulu canlanıyor gözümde... Tiyatro salonuyla, kocaman kütüphanesi, iki ayrı bahçesi, kültürel her türlü etkinliğiyle, önlüksüz okuduğum, özgürce yetiştiğim o müthiş okul... İçimde çocuksu bir kıpırtı... Bundan 5 yıl önce sınıf arkadaşım Dilek sayesinde onun izine ulaşmış, telefonla arayarak "Öğretmenler Günü"nü kutlamış, çok duygusal bir telefon konuşması yapmıştım. Amacım kısa bir süre sonra onu ziyaret etmekti ama ardından 2005 yılı Aralık ayında yaşadığım ağır trafik kazası bir anda tüm düzenimi sarsınca bu güzelim ziyaret gerçekleşememişti. Geçtiğimiz günlerde Facebook üzerinden iki sınıf arkadaşım; Dilek ve Hasan'la gerçekleştirdiğimiz mesaj trafiği sonrası, biz üç ilkokul arkadaşı 27 Şubat Cumartesi günü öğretmenimizle buluşmak için yollara düştük...

Üç öğrencisi sevgili öğretmenleri Müvehhide Özdemir'le... Soldan sağa; Cihan Demirci, Müvehhide Özdemir, Hasan Ergün, Dilek Yonkes Belgin...

Bakın hemen soldaki Cihan Demirci fotoğrafı 1972 yılında kendisine verilen 5. sınıf pasosundan alınmıştır... Derken sevgili öğretmenimin evindeyim... Öğretmenim (Ki adı epeyce zor olduğundan benim Mühevhide dediğimde çok olmuştur, zaten baktım apartmanın girişindeki zilde bile ismi doğru yazılamamış:))) Müvehhide Özdemir beni daire kapısında öylesine sıcak bir şekilde karşıladı ki daha içeri girdiğimizde ikimizinde gözleri doluverdi... Karşımda 1925 doğumlu, yani 85 yaşında, gayet dinç, sağlıklı bir görünüm içinde, şu içinden geçtiğimiz tatsız süreçte bana müthiş moral kaynağı olan bir öğretmen buluyorum. Sanki aradan 37 yıl geçmemiş gibi... Sanki dün ayrılmışız gibi, bıraktığımız yerden başlıyoruz muhabbete... Öğretmenimizin sevgili kızı, emekli avukat Candan hanım da adının anlamı kadar candan ve içten...Derken kapı çalıyor ilkokuldan sınıf arkadaşım Dilek Yonkes Belgin geliyor... Dilek'le geçmişte bir kaç kez görüşmüştük en azından ama biraz sonrasında gelen diğer ilkokul arkadaşım Hasan Ergün'le de 37 yıl aradan sonra ilk kez biraraya geliyoruz... Öğretmenimiz de, bizde öylesine mutluyuz ki anlatamam... Sevgili Müvehhide öğretmen de sevgi dolu gözleriyle; "Beni çok mutlu ettiniz, beni öylesine mutlu ettiniz ki anlatamam" diyor sayısız kez... 3 sınıf arkadaşı 1973 yılında ilkokuldan mezun olduğumuz günlere dönüyoruz, aslında 37 yıla 5 yıllık ilkokul süresini de eklerseniz 42 yıl öncesine dayanan bir dostluk bu... Derken içine doğmuş gibi, açtığı bir telefonla, oldukça yakında oturan bir başka sınıf arkadaşımız Handan, kızı Göze'yi yanına alarak katılıyor aramıza... Ortak ne kadar çok noktamız olduğunu görüyoruz içine girdiğimiz sıcak muhabbet sırasında...

İlkokul yıllarından sevgili öğretmenimiz Müvehhide Özdemir'li bir anı... Tarih: 9 Aralık 1971... 4. sınıf anısı... Hemen aşağıda solda bu fotoğraftan yakın plan bir detay var ki , o planda öğretmenin hemen solda arkasında yanyana görülen 3 öğrenci; Hasan, Dilek ve Cihan bu buluşmada da birarada olan üç arkadaştı...

Bizler 60'ların sonunda (Ki ben 6 yaşına girmemiştim okula başladığımda) ilkokula başlayıp 1973'te mezun olduğumuzda bugünkünden çok daha parlak, çok daha insan bir Türkiye vardı. Okuduğumuz semt Aksaray o yıllarda bambaşka kalitede bir semtti. Okuduğumuz Aksaray Mahmudiye İlkokulu devlet okulu olmasına rağmen bugünün en baba özel okullarına, kolejlerine fark atacak bir kaliteye sahipti. 1873'te Osmanlı İmparatorluğu döneminde kurulmuş bu harika okulun 100. yıl mezunu olmuştuk üstelik... Bu da oldukça özel bir durumdu... Sevgili öğretmenimiz Müvehhide Özdemir'in derslerinde başlamıştım ben ilk kez yazıp-çizmeye... İlkokul yıllarında elle hazırladığım ilk mizah dergilerini hala saklarım evimin bir köşesinde... Akşam saatlerinde öğretmenimizin evinden ayrılırken biz 4 sınıf arkadaşı da çok mutluyduk...

Soldan sağa: Cihan, Müvehhide Özdemir, Dilek, Handan, Handan'ın kızı Göze ve Hasan...

Hemen solda Müvehhide Özdemir öğretmenimizin 1971 yılındaki halini görüyorsunuz.. Eve geldiğimde bu yaşa dek yaşadığım sayısız olumsuzluğa, şanssızlığa, talihsizliğe, mutsuzluğa ve hayat yolundaki o müthiş yapayalnızlığıma rağmen içimi her daim koruyan o anlatılmaz sabır ve direnç duygusunun nereden geldiğini 27 Şubat günü bir kez daha anlamış oldum... Yetiştiğim bu ülkenin son güzel günlerinden aldığımız olağanüstü o enerjiden geliyor bu müthiş dayanma gücü... Bize o ışığı daha 6 yaşındayken vermeye başlayan sevgili ilkokul öğretmenim Müvehhide Özdemir'e bu anlamda sayısız teşekkür borçluyum. Keşke onun sonrasında da aynı düzeyde sürebilseydi eğitim hayatım ama hem ülkenin yamulması hem de sayısız şanssızlıkla aynı vaziyet süremedi benim için. Özellikle de 3 ayrı bölümde geçen üniversite yıllarında... O yüzden ilkokul yıllarımın yeri apayrıdır... Çok gecikmiş, içimde ukde kalmış bu anlamlı ziyareti gerçekleştirmek bana müthiş bir iç huzur verdi sonuçta... Facebook'ta ilkokul yıllarından arkadaşları biraraya getirmek için bir kaç yıl öncesinde epeyce uğraşmıştım ama 4-5 kişiyi geçememiştik grupta... Sonuçta 4 sınıf arkadaşıydık o gün öğretmenimizin evinde. Berrin arkadaşımız çalıştığı için aramızda olamamıştı. Biz dört arkadaş o gün arkamızda çok mutlu mu mutlu bir öğretmen bırakarak döndük evlerimize... SEVGİLİ MÜVEHHİDE ÖZDEMİR İYİ Kİ BİZİ OKUTTUNUZ, İYİ Kİ VARSINIZ... VERDİĞİNİZ IŞIĞIN SEVGİSİYLE, SAĞOLUN ÖĞRETMENİM:))))

Aksaray Mahmudiye İlkokulu 1973 yılı 5-A sınıfı mezunu, 636 no'lu "solak" öğrenciniz Cihan Demirci...

Cihan Demirci ve öğretmeni Müvehhide Özdemir 37 yıl sonra hasret gideriyorlar... Soldan sağa; Müvehhide öğretmenimizin kızı Candan hanım, Müvehhide öğretmen ve dört öğrencisi; Dilek, Handan, Hasan ve Cihan.... Cihan, Müvehhide Özdemir, Dilek, Handan, Göze ve Hasan... Sevgili öğretmenimiz Müvehhide Özdemir'le 5 saate yaklaşan sıcak bir sohbetin sonunda, evden ayrılmadan çekilen pozumuz... Soldan sağa; Hasan, Dilek, Cihan, Müvehhide Özdemir ve Handan...