DAMDAKİ MİZAHÇI

5 YIL OLDU

ANNEM

GİDELİ...

Hayattaki en kıymetli varlığımı, annem Sevim Demirci'yi bundan tam 5 yıl önce, 20 Haziran 2004'te Alzheimer gibi felaket çileli bir hastalıktan, henüz 69 yaşındayken yitirmiştim...

Çengelköy tepelerinden kalma bir siyah-beyaz fotoğraf... Annesinin kucağındaki çocuk Cihan Demirci'dir...

Tam 5 yıl geçti bugün, onu yitireli...Hayattaki en değerli varlığımdı Annem... Sevim Demirci... Eski zaman annelerindendi... Şimdilerde örneklerine pek rastlanmıyor bu rezil coğrafyada... Anneleri de bozdu, onları da kirletti her türlü güzelliği yok ettiği gibi bu hoyrat ülke... Çileli bir ömrü, Alzheimer gibi dayanması felaket bir hastalıkla 20 Haziran 2004'te, henüz 69 yaşında noktaladı annem... 1999 yılının yaz sonunda farkına varmaya başlamıştık hastalığının, bakıcıyla geçen çileli bir 5 yılın ardından 2004'ün 20 Haziran'ın da uçup gitti aramızdan...

Öldüğü 20 Haziran 2004 Pazar günü "Babalar Günü"ydü... Yarın gene bir "Babalar Günü"... Onun ardından 11 Aralık 2007'de de babamı da yolcu ettim... Annesiz ve babasız yılların hüznüne, Haziran sıcaklarının ve bitmiş bir ülkenin bitmek bilmez kakafonisinin eklendiği günlerde, kum saati en hoyrat hızıyla akmaya devam ediyor... Damlardan uzaklara bakıyorum... Geride ufacık, hoş bir iz bırakabilirsek ne mutlu, şansı hiç parlak olmamış, kara mizah yüklü bu ömre... SENİ SEVGİ VE MÜTHİŞ BİR ÖZLEMLE ANIYORUM BİR KEZ DAHA SEVGİLİ ANNEM...

Tarih: 5 Temmuz 1991... Bolu Aladağ'daki unutulmaz bir tatilde en solda annem Sevim Demirci, ortada teyzem Bilgi Adaş ve sağda ben Cihan Demirci...

1971 yılının yazından kalma bir anı... Annem, ben ve babam benim kendimi bildiğim ilk tatilimde, Erdek'de kaldığımız Motelay önünde...